De succesformule van ijshockeyclub Kemphanen volgens voorzitter en DAF-telg Tom van Doorne
Terwijl de ijshockeyers van eredivisionist Eindhoven Kemphanen deze zaterdag- avond voor 1.219 fans stevige duels uitvechten met de spelers van regerend eredivi- siekampioen Amsterdam, kijkt Tom van Doorne toe met een propje in zijn linkeroor. De voorzitter van Kemphanen en telg uit de DAF-familie heeft – samen met anderen – het Eindhovense ijshockey de afgelopen jaren een enorme impuls gegeven.
Tekst: Frank Vonken | Foto’s: René Manders, Kees Martens/DCI Media
Nederland speelt al decennia een pro- minente rol in zowel veldhockey als langebaanschaatsen. Je zou zeggen dat ons land op ijshockeygebied een internationale topper is. Niets is minder waar. Een ijshockeypot Canada en Nederland valt te vergelijken met een voetbalwedstrijd tussen Spanje en Luxemburg. Om over het niveauverschil tussen de Noord-Amerikaanse profliga NHL en de Nederlandse eredivisie maar te zwijgen. Toch leeft het ijshockey in Nederland. Groningen, Leeuwarden, Amsterdam, Nijmegen: de eredivisiewedstrijden aldaar zijn meestal uitverkocht. Een treetje hoger trekken Heerenveen en Den Haag veel volk in de Central European Hockey League (CEHL), waarin ook Belgische en Duitse clubs spelen. Kemphanen lokken gemiddeld per wedstrijd zo’n duizend toeschouwers naar het IJssportcentrum aan de Antoon Coolenlaan. Als het straks in de play-offs om de prijzen gaat, zit de ijshal bomvol met een kleine tweeduizend fans. Geen duizelingwekkende aantallen, maar welke regionale amateurclub in welke andere sport dan ook kan zulke cijfers overleggen?
‘Niemand wilde voorzitter worden. Ik stapte daarop in, met de nadruk op tijdelijk. We zijn vijf jaar verder.’
Eindhovenaar Tom van Doorne (60) is sinds 2011 op vrijwillige basis als bestuurs- lid betrokken bij Kemphanen. Hij ging destijds de pr en communicatie voor de club doen. Tot Wim van Herk vijf jaar geleden stopte als preses van Kemphanen. „Iedereen keek mij aan”, zegt Tom, die als interim-manager met succes MKB-be- drijven begeleidt op strategisch en financieel gebied. „Niemand wilde voorzitter worden. Ik stapte daarop in, met de nadruk op tijdelijk. We zijn vijf jaar verder. Zodra ze me binnen Kemphanen zat zijn, treed ik terug.”
Het jaarbudget van de Vereniging IJshockey Eindhoven Kemphanen, met zijn twaalf teams, bedraagt om en nabij 250.000 euro. Het eerste team slokt er 80.000 euro van op. Dat is voor eredivisiebegrippen een vrij bescheiden bedrag. Kemphanen bestaan sinds 1970, maar de naam werd in 1998 vervangen door Eindhoven IJsbrekers. In 2008 herrees Kemphanen uit zijn as. Het eerste team beschikte even later over een budget van ongeveer 350.000 euro. Daardoor konden goede imports (buitenlandse spelers) worden gecontracteerd. Sommige Canadese spelers verdienden destijds tot drieduizend euro per maand. Als je naar voetbalsalarissen kijkt is dat niks, maar nogal wat voor ijshockey in Nederland. „Dat gaat nu anders”, zegt de huidige Kemphanen-voorzitter. „De spelers van het eerste betaalden tot voor kort zelfs contributie. We zorgen wel voor een baantje. Maar daarmee houdt het op.”
Dat propje
Een paar weken voor Kemphanen-Amsterdam, beantwoordt Tom vragen bij hem thuis in De Roosten. Hij en zijn echtgenote Petra zijn dan net terug van een trip naar Spanje. Ze bezitten een appartement in Alicante. „Het is fijn om daar te zijn”, zegt Tom. „Dat warme, droge klimaat doet me goed. Ik heb tinnitus en hyperacusis. Alleen in mijn linkeroor. De herrie is nauwelijks te harden. Dat propje? Dat dempt geluid.” Wanneer Petra in de keuken een kartonnen doos openscheurt, krimpt Tom ineen. „Sommige toonhoogtes voelen aan als een messteek in mijn oor”, zegt hij. „In september kreeg ik ook nog eens ontstekingen in de voorhoofdsholte en in de bijholtes. Dat veroorzaakte chronische hoofdpijn. Het valt zelfs met Prednison niet onder controle te krijgen. Het evenwichtsorgaan is aangetast. Wanneer ik me in bed omdraai, gaat het me duizelen. Als ik ‘s nachts wakker word: báts, meteen die herrie. Petra en de kinderen hebben een tijd op hun tenen gelopen, maar dat hou je niet vol.
Doe maar weer normaal, zei ik na verloop van tijd. Je ligt in 2020 voor iets anders in het ziekenhuis, en je wordt wakker met een startende straaljager in je hoofd. Dat geluid is niet meer weggegaan. En wat er daarna allemaal bijkomt… euthanasiewaardig. Maar ik denk dan: hoe pakken we dit aan, hoe gaan we verder? Ik ben emotioneler geworden, maar niet onpraktischer.”
Tom heeft drie kinderen: Stan (25) uit zijn vorig huwelijk, Iza (19) en Max (18) samen met Petra. „Zij zijn mijn drijfveer”, vervolgt de zoon van Piet van Doorne en Corry de Haan. „Dat oorprobleem raakt natuurlijk ook de andere gezinsleden. Soms is er minder sympathie voor mij. Dan hebben ze zoiets van: wij zijn er ook nog. Dat begrijp ik volledig. Mijn ouders zijn allebei overleden. Mijn vader Piet was de zoon van Wim, die samen met zijn broer Hub aan de wieg van DAF stond. Pa was een ietwat afstandelijk man, maar erg aanwezig. Hij zei veel zonder woorden. Ma kwam uit het oudste familiebedrijf van Eindhoven, Caspar de Haan Schildersbedrijf. Zes weken na mijn geboorte overleed mijn oudere broer. Ma rouwde, ze was niet in staat om mij de juiste genegenheid te geven. Ik groeide op als een verlegen jongen die zijn eigen weg moest vinden. Mijn twee broers en twee zussen gingen op hockey, ik op voetbal bij RPC. Ben er al 52 jaar lid van. Maar ik was anders. Niks zielig, ik heb juist daardoor leren knokken.
Je moet je ongemakken aanvaarden. Anders héb je niet eens een leven. Als je het niet accepteert, nemen de frustraties toe. Acceptatie is overigens geen besluit, maar een proces. Je laat je oude leven achter je, om er nadien achter te komen dat je het terug kunt krijgen. Maar dan wel op een ander energieniveau. Ik kan ermee omgaan, maar door die additionele ontstekingen valt me dat bij tijd en wijle zwaar. Je bent constant op zoek naar afleiding. In de coronatijd hielp ik als vrijwilliger met de vaccinatiecampagne in een teststraat van de GGD. Je kunt altijd wel wat doen voor de samenleving. Maar dat geroezemoes daar, héérlijk. Dat overstemt veel.”
Kemphanen speelde tot en met 2018 vanuit een stichting op het hoogste Nederlands niveau. Eerst in de eredivisie, daarna in de BeNe-league. Het vaandelteam maakt inmiddels weer deel uit van de vereniging, maar bezit op fiscaal gebied een aparte status. „Er kwam na verloop van tijd behoorlijk wat geld binnen”, verklaart Tom. „Uit recettes, merchandising en sponsoring. Kemphanen 1 kostte voorheen geld, langzamerhand ging dat team winst maken. We vonden dat we wat moesten doen met de btw. We zijn in overleg gegaan met de Belastingdienst. Deze worstelde er een tijd mee, zoiets hadden ze daar nog nooit meegemaakt. Ze boden ons een overgangsjaar aan, omdat we zelf het initiatief hadden genomen. Fiscaal gezien is er een splitsing tussen de vereniging en het eerste.”
Het budget groeide de afgelopen jaren. „Daar zijn we trots op”, aldus Tom. „We werkten er ook hard aan. Zo hebben we een fanbase gecreëerd. De jeugd zit tijdens de wedstrijden in een Kemphanen-shirt op de tribune. Verder is er in de ijshal een sfeervak, komen we op de radio, en wordt ons bereik op Facebook en Instagram almaar groter. Mensen gaan mede daardoor naar Kemphanen. En ze blijven komen als het eens een wat minder gaat, zoals vorig seizoen. Maar de voornaamste reden voor hun komst: we winnen vaak (de Eindhovense ploeg wint ook van Amsterdam met 7 -5 – red.). We werden in 2022-2023 eredivisiekampioen, en we staan momenteel op de tweede plaats. Het is wel eens anders geweest.”
In de tijd van het ‘grote’ geld, verloren Kemphanen meestal. En er kwamen amper tweehonderd fans naar de thuiswedstrijden. „Geleidelijkheid, gezond verstand en een beetje geluk”, verklaart Tom de groei. „Rustig de zaak opbouwen, geen gekke dingen doen en toeslaan op het juiste moment. Een Slowaak vroeg in 2019 of-ie bij ons mocht komen spelen. We hadden de eerste drie competitiepotjes verloren. Maar we kenden die jongen niet. We lieten ‘m een keer meetrainen. Rastik Veres maakte ons dat seizoen kampioen van de eerste divisie, terwijl-ie gewoon contributie betaalde. Hij speelt nu in Leeuwarden. Wij kunnen niet veel doen om een speler te behouden. De vereniging bestaat niet alleen uit het eerste team. Maar we hebben ook vandaag de dag prima imports en Nederlandse jongens in de selectie. Dat is te danken aan voornamelijk Nico van Galen Last (bestuurslid tc en sponsorzaken – red.). En er zijn ongeveer 150 kleinere sponsors, begunstigers. Ook de verdienste van Nico. Hij kent als zakenman en oud-ijshockeyinternational het klappen van de zweep.
Mag ik je wat vragen? Maak er alsjeblieft geen huilverhaal van. Ondanks mijn oorprobleem ben ik een bevoorrecht mens. Petra, Stan, Iza, Max, andere familie en vrienden, mijn werk, ons huis, Kemphanen. Ik verheug me alweer op Alicante. Dat lijkt trouwens een beetje op Eindhoven. De Romeinen noemden Alicante Lucentum, stad van licht. En Alicante en Eindhoven zijn voor het oog lelijke steden, maar er woont veel mooi volk.”
________________________________
Eindhoven Kemphanen
- Eindhoven Kemphanen werd in 1970 opgericht
- Seizoen 1985-1986: winnaar nationale beker
- Seizoen 2018-2019: kampioen eerste divisie
- Seizoen 2022-2023: kampioen eredivisie
- Bekende in Eindhoven geboren spelers: Tommie Hartogs (55), Theo Habraken (1951-2004), Risto Mollen (60), Nick Verschuren (35), huidig Kemphanen-captain Mike Verschuren (32)
- Bekende imports: Roger Provencher (CAN), Matt Anthony (CAN), Brent Patry (CAN), Kevin Galerno (CAN), Paul Vincent (USA), Robin Kovar (CZE), Yuri Kuzmenkov (BLR), Rastik Veres (SVK)
- Huidige imports: Jakob Karlsson (SWE), Ethan Hawes (NZ), Toivo Hännikäinen (FIN), Karlis Andersons (LAT)
Kemphanen spelen hun thuiswedstrijden doorgaans op zaterdag in het Ijssportcentrum aan de Antoon Coolenlaan 3.
Entreeprijzen: 12,50 euro aan de kassa. Via Ticketpoint 11,00 euro volwassen, 7,00 euro jeugd van 5 t/ 15 jaar. Seizoenkaarten volwassen 90,00 euro, jeugd t/m 15 jaar: 50,00 euro. Deze kaarten zijn ook geldig voor eventuele bekerwedstrijden en play-offs.
________________________________
Website: www.kemphanen.nl
