Onderstroom – de staat van sociaal Nederland
Afl. 21: Max Boogaarts, eigenaar en directeur van Stichting De Zorggarage
Tekst: Hans Matheeuwsen I Foto’s: René Manders/DCI Media
“Ik heb een jaar of twaalf geleden een zwaar auto-ongeluk gehad. Ik kon niets meer, en moest stoppen met mijn garagebedrijf. Ik vond het erg en zonde om mijn kennis en kunde niet meer te kunnen benutten maar ook om mijn gereedschap en auto’s weg te moeten doen. Aan de andere kant wilde ik ook niet achter de geraniums gaan zitten. Tijdens het afbouwen van mijn werkzaamheden kwam een zoon van een vriend een middagje meelopen in de garage. Hij is autistisch. Hij veegde de hele garage en nog snel ook. Expressieve jongen, grote mond, kon zogenaamd alles maar wist niks. Erg leuk. Die gaf ik een te grote opdracht. Nou, dat was paniek en stress natuurlijk. Toen zei ik: oké, schroef maar ergens een bout uit. En we doen dat samen. Drie maanden later legde hij zelfstandig een distributieriem erop bij een Ford Transit Diesel. Dat was hartstikke knap want dat is best een vervelend karwei.
Zelf twijfelde ik wat ik wilde gaan doen. Ik heb gedacht aan het trainen van honden, maar ja dan kan ik weer geen afscheid nemen van zo’n dier dus dat was geen optie. Ik kon goed omgaan met moeilijke jongens en drop-outs. Dat bleek toen ik ging werken met LTS’ers. Vrienden stelden voor om daar iets mee te gaan doen. En zo is de Stichting De Zorggarage
ontstaan. Mijn ervaringen vanwege mijn eigen beperkingen, door mijn auto-ongeluk, hielpen een handje mee. Overheden en instanties benadrukken over het algemeen vooral je onmogelijkheden. Dat is jammer want dat bepaalt ook je mindset. Terwijl je juist naar de capaciteiten van iemand moet kijken.
Autotechniek is heel breed. Je hebt te maken met pneumatiek, en elektrotechniek. Soms maak je zelf onderdelen, we beschikken over een draaibank. We lassen. Mensen werken dan misschien niet met de snelheid die je zou willen maar je kunt ze wel inzetten. Dat maakt mensen gelukkig, ze maken weer deel uit van de maatschappij. Ze verdienen hun eigen geld. Dat doet iets met iemand, dat je de samenleving geen geld meer kost. Ik had zoiets van: ja, ik kan dit allemaal bij elkaar brengen. En dat ben ik gaan doen. Da’s eigenlijk het hele verhaal. Ik was altijd al aangetrokken tot auto’s en autotechniek. Op mijn veertiende kwam ik bij een leermeester terecht. Die loopt hier trouwens af en toe ook nog rond op de werkplaats. Ik wilde weten hoe een motor in elkaar zit. Hoe hebben mensen dat kunnen verzinnen? Ik probeerde de logica te begrijpen. En kwam per ongeluk bij Saab uit.
Een vriend van mij reed in een 900 en ik moest hem een keer wegbrengen naar een Saab-specialist. Daar stond een bruine 99, twaalf of misschien vijftien jaar oud maar als nieuw. Ik heb ‘m nog. Ik kocht die auto voor mijn moeder. Voor vierduizend gulden. Dan kon ze veilig naar haar werk rijden. Ik moest ‘m wel zelf maken en onderhouden. Dat vond ik niet erg. Alles is anders bij een Saab. Dat is echt gaaf. Andere automerken hebben hun mooie dingen maar Saab, ja, dat sprak mij qua techniek meteen aan. Er is zoveel wetenschap in de techniek gestopt, het is gewoon vet om daar aan te werken. Zo is mijn liefde voor Saab ontstaan. In eerste instantie was het een leuke hobby, maar die is behoorlijk uit de hand gelopen. Ik heb er diverse: 99’s, 900’s, 9000’s. En een paar 9-5’s. Het zijn gewoon fijne auto’s. Ik heb als coureur ook nog een BMW E21 waarmee we aan classic car rally’s meedoen. Dat is ook grappig. Het is een hartstikke goede auto.
De Zorggarage is formeel een zorginstelling, wij beschikken over alle benodigde registraties inclusief BIG, en certificaten. Wij zijn niet zomaar een garage; wij zijn een plek waar mensen met afstand tot de arbeidsmarkt zichzelf kunnen hervinden. Door een combinatie van rust en ruimte om te ontwikkelen, geven we plek aan mensen die behoefte hebben aan een ontwikkeltempo dat op hen is afgestemd. Dat doen we door goede begeleiding van ervaren vakmensen en ervaringsdeskundigen. Overigens noemen we onze cliënten Zorggaragisten omdat ze voor ons méér dan alleen cliënten zijn.
Wij zijn niet zomaar een garage; wij zijn een plek waar mensen met afstand tot de arbeidsmarkt zichzelf kunnen hervindenʼ
Onze Zorggaragisten komen uit de regio en zijn vaak bij ons terechtgekomen na trajecten met bijvoorbeeld gespecialiseerde zorg, herintegratie of school. Wij vangen ze met plezier op en laten hen door een combinatie van begeleiding en technische uitdagingen hun eigen plezier terug vinden. De auto’s zijn daarbij slechts het middel, het vinden van een eigen plek in deze maatschappij is het doel. We zijn en blijven kleinschalig en persoonlijke ontwikkeling staat centraal. Enerzijds leiden we Zorggaragisten op tot monteurs of leren we ze een deelvakmanschap aan zoals lassen, anderzijds helpen we hen om het zelfbewustzijn verder te ontwikkelen en persoonlijke vaardigheden te verbeteren.
Wij werken niet voor derden. De zorggarage is omwille van de veilige plek die we willen zijn géén commerciële garage. Dat betekent dat we niet voor klanten werken, geen auto’s aannemen, geen gangbare stageplekken bieden en ook geen regulier onderhoud uitvoeren. We werken hoofdzakelijk in projecten en sleutelen aan auto’s die uit het eigen netwerk komen of geschonken worden. Hiervoor is bewust gekozen omdat wij niet willen dat onze Zorggaragisten onder commerciële druk moeten werken. Dat doen we deels door de ondersteuning van onze partners, deels uit inkomsten van begeleiding en deels dankzij donaties.
De Zorggarage is langzaam maar zeker gegroeid tot wat het nu is: een organisatie waarin continu gewerkt wordt aan het bieden van de best mogelijke persoonlijke begeleiding. Dat doet we door een combinatie van informeel communiceren, het maken van duidelijke afspraken en het inzetten van ervaren vrijwilligers. Wij spreken de taal van ‘onze’ Zorggaragisten en weten hoe we hen kunnen bieden wat ze nodig hebben. Elke vrijwilliger heeft zijn eigen specifieke expertisegebied. Dat helpt enorm. Daardoor loopt er hier een schat aan kennis rond, dat is onvoorstelbaar. We maken ook steeds meer zelf plaatwerk, gelukkig, want dit oude ambacht is helemaal aan het verdwijnen: hoe maak je van een recht stukje plaat een vorm voor de carrosserie. Plaatdelen zijn vaak niet meer beschikbaar en dan moet je ze met de hand maken. We beschikken niet alleen over de benodigde machines maar ook over de mensen die alles weten van kloppen, vormgeven en lassen.
Zo leren onze garagisten een vak dat ze in de maatschappij kunnen gebruiken. Ze beschikken over skills waarmee ze in het bedrijfsleven iets kunnen. Ze maken kennis met de mores op een werkvloer. Vrienden van mij hebben restauratiebedrijven voor dure auto’s die zo mensen van ons zouden willen lenen. Begeleiden is leuk, maar er wordt hier ook gewoon lol gemaakt. Ik wil zelf ook een leuke dag hebben. Automensen en mannen onder elkaar. Af en toe werken hier vrouwen. Nu iemand uit Eindhoven. Alleen de reis is al een belasting voor haar maar ze doet het heel goed. Soms blijken mensen niet geschikt voor het sleutelen aan auto’s. Dan beveel ik een ander vak aan. Er was hier eens een autistische jongen en die werd een beetje verdrietig van alle informatie. Te veel prikkels. Toen heb ik gevraagd wat hij liever deed. Zou hij niet een eenvoudiger beroep moeten kiezen? Ik heb hem voorgesteld dat ik hem zou leren schilderen. De loods stond vol troep dus ik zei: pak een oude deur, hier heb je een schuurpapiertje: succes! Daarna heb ik hem een schuurmachine gegeven en vervolgens leren schilderen. Ik kende een schilder die iemand zocht. Die jongen werkt daar nog steeds!
Wanneer iemand wil meekijken om te zien of de Zorggarage iets voor hem of haar is, mag diegene altijd op afspraak langskomen om eens te snuffelen. Een goed gesprek maakt al snel dat we met elkaar afspraken kunnen maken en een plan op kunnen stellen voor wat er nodig is. Vanaf dat moment kunnen we met elkaar aan de slag. De Zorggaragisten krijgen een heel scala aan technische uitdagingen, geen enkele dag is gelijk. Het ene moment sta je nog de remmen van een rallyauto te reviseren, het andere moment leg je een nieuwe distributieriem op een Citroën AX. Soms kan het allemaal wat overweldigend voelen. Dat is normaal en dat hoort erbij, wij zijn er om je dan te helpen. Soms werkt een steuntje in de rug nu eenmaal beter dan een preek van de baas.
We hopen dat onze Zorggaragisten niet alleen goede sleutelaars worden maar vooral sterker in hun schoenen komen te staan, met als einddoel dat zelfs een re-integratie op de arbeidsmarkt mogelijk wordt. Daarnaast kan het voorkomen dat uitstromen niet lukt en dan zijn we er ook voor je. Daarnaast bieden we onze Zorggaragisten een goede simulatie van hetgeen in een normale autogarage ook plaatsvindt, zonder dat er sprake is van de druk van het constant moeten werken om targets te halen. Op die manier wordt het langzamerhand voor onze Zorggaragisten steeds beter mogelijk om bij een commerciële garage een leuke baan te vinden, of een gave andere werkplek.”
______________________________
De Zorggarage
Het motto van De Zorggarage is ‘Samen sleutelt sterker’. Samen voor elkaar zorgen, werken aan jezelf én de auto waardoor het geheel sterker wordt. Goede zorg in een uitdagende overall, daar staat De Zorggarage voor. Vanuit de kleine werkplaats in het buitengebied van Sterksel maken Max Boogaarts, de vrijwilligers én de garagisten samen grote dromen waar. De garage is gevestigd op het adres Chijnsgoed 12 in Sterksel. Meer informatie is te krijgen via: Max (06 – 532 510 00) of:
info@stichtingdezorggarage.org
______________________________
