Vrijheid, vooroordelen en de kracht van eigen keuzes
Ook deze zomer waren er bijzondere momenten die ons deden nadenken over de betekenis van vrijheid in ons land. Een van de meest opvallende gebeurtenissen was het indrukwekkende succes van Sifan Hassan, die met haar sportprestaties het hele land in vervoering bracht. Haar overwinning, met een trotse glimlach onder haar hoofddoek, herinnerde ons eraan dat we in staat zijn als samenleving collectief trots te zijn op de prestaties van een vrouw, ongeacht haar achtergrond. Het was een moment van nationale eenheid, waarin zelfs degenen die normaal kritisch zijn over het dragen van een hoofddoek, meejuichten om haar succes.
Toch blijft vrijheid een gevoelig onderwerp vooral als het gaat om persoonlijke keuzes die afwijken van het gangbare. De recente discussie rondom kamerlid Esmah Lahlah toont aan dat vooroordelen en onbegrip nog altijd de kop opsteken wanneer iemand ervoor kiest een hoofddoek te dragen. Ook zijn er nog steeds mensen die moeite hebben te accepteren dat vrouwen met een hoofddoek, net als ieder ander, in staat zijn te studeren en carrière te maken als arts, manager, directeur of Kamerlid. De acceptatie van eigen keuzes, vooral door moslimvrouwen, is nog steeds niet vanzelfsprekend, laat staan dat het gezien wordt als een uiting van persoonlijke vrijheid.
Ook ik heb op mijn 26e bewust gekozen om een hoofddoek te dragen. Deze keuze werd mij niet opgelegd door mijn familie of anderen. Het was een beslissing die ik zelf, uit vrije wil, nam. Vanaf dat moment draag ik mijn hoofddoek met trots omdat het me innerlijke kracht en veiligheid geeft, en ook vanuit mijn geloofsovertuiging. Natuurlijk krijg ik vaak de vraag waarom ik een hoofddoek draag en of dat van mijn ouders moest. Ik ga daar graag op in. In mijn carrière heb ik in diverse bedrijven gewerkt en met vele mensen gesprekken gevoerd, van managers, politici, collega’s, cliënten tot ontmoetingen in de wijken. Ik ben altijd mezelf gebleven.
Soms zie ik dat mensen mij in het begin van ontmoeting zien als ‘een vrouw met een hoofddoek’, maar dat verandert als de aandacht zich richt op ons gesprek, van mens tot mens. Een manager verwoorde het eens zo: „Toen ik je voor het eerst zag binnenkomen, zag ik een migrantenvrouw met een hoofddoek, maar toen we begonnen te praten, was mijn aandacht niet meer op jouw afkomst of je hoofddoek gericht, maar op ons gesprek.”
Ik ben blij dat ik zelfverzekerd en trots mijn hoofddoek kan dragen. Ik vraag niet om invulling, vergelijking, oordeel of vooroordeel. Wat ik wel vraag, is om open te staan voor een gesprek, om te durven vragen. Vrijheid is niet alleen een recht, het is een verantwoordelijkheid. Pas als we de keuzes van anderen respecteren, kunnen we trots zijn op een samenleving waarin iedereen de ruimte krijgt om zichzelf te zijn, ongeacht hoe ze ervoor kiezen zich te uiten, en waarin ze kunnen excelleren net zoals Sifan Hassan en Esmah Lahlah.
