Jackeline Tullenaar heeft duidelijke visie op onderwijssysteem
Ze wilde journalist worden maar kwam in het onderwijs terecht. Dat beviel haar dermate goed dat ze bleef en zich specialiseerde in maatwerk. Inmiddels is Jackeline Tullenaar bijna achttien jaar verbonden aan Luzac Eindhoven, waar ze zich nog steeds als een vis in het water voelt. Dit is deel twee in de reeks over de particuliere school waarin elke keer een leerling, medewerker of ouder van een leerling in the spotlight wordt gezet.
Tekst: Monique van Esch | Foto’s: Kees Martens/DCI Media
Als voormalig docente is ze ondertussen door de wol geverfd en kan ze over alle facetten van het onderwijsvak meepraten, adviseren en besluiten nemen die van groot belang zijn voor de school en de leerlingen. Ze is gedreven, vrijgevochten, zelfverzekerd, heeft haar eigen visie en didactiek is haar op het lijf geschreven.
Haar ruime werkkamer op de eerste etage is sfeervol ingericht met een knus zithoekje, veel licht en een grote tafel waaraan al veel ouders met hun kinderen een (oriënterend) gesprek hebben gevoerd met Jackeline. Niemand komt voorbij haar kantoor als het gaat om belangrijke besluiten, zoals het wel of niet aannemen van een leerling. De van oorsprong uit Heemskerk afkomstige rector is een vakvrouw met veel ervaring, zowel op zakelijk als sociaal vlak. Ze kan een kind soms letterlijk tussen de ogen beoordelen of het geschikt is voor Luzac.
„Vroeger wilde ik journalist worden”, geeft Jackeline aan. „Ik ging Nederlands en Frans studeren aan het Mollerinstituut met het idee na een jaar bij de Academie voor de Journalistiek uit te komen. Mijn eerste stage was bij een middelbare school en dat lesgeven beviel me meteen heel goed. Ik dacht: ‘Ik kan de journalistiek altijd nog oppakken’.” Maar lesgeven bleek toch haar voorkeur te hebben en ze liet de Franse taal achter zich om zich volledig op het Nederlands te kunnen richten.
Op een gegeven moment had ik mijn eigen taleninstituutje gecreëerd en gaf ik les aan zowel volwassenen als jongeren
Didactiek is iets wat je voor een deel kunt ontwikkelen, maar van nature al wel moet bezitten volgens Jackeline. Ze weet dat ze een natuurlijk overwicht heeft, wat haar heeft gebracht tot waar ze nu staat. Al op jonge leeftijd voelde leidinggeven en voor een groep staan heel vertrouwd voor haar. „Als docent ben je een soort zelfstandige binnen een eenheid en heb je een behoorlijke autonomie. Dat vond ik toen en nu nog steeds heel aantrekkelijk. Ik merkte dat het lesgeven aan de groep twaalf- tot achttienjarigen me goed afging. Ik heb dat ook altijd de leukste groep gevonden om les aan te geven. Zij hielden me echt in dat werk.
Loopbaan
In 1992 begon Jackeline als leerkracht bij het Heerbeeckcollege in Best, waar ze les gaf in de Nederlandse taal. Na verloop van tijd werd ze ook afdelingsleider binnen de school. „Het Heerbeeckcollege heeft mij de mogelijkheid geboden om te groeien en me te ontwikkelen”, aldus Jackeline.
Tussendoor heeft ze nog drie jaar in Duitsland gewerkt, aangezien haar man bij Philips werkte en ze voor zijn baan daarnaartoe verhuisden. „In Duitsland wilde ik ook graag aan de slag in het onderwijs en kwam ik terecht bij een internationale school in Frankfurt. Die expatomgeving voelde als een soort bubbel, waarbinnen veel behoefte was aan taallessen. Die waren er toen eigenlijk
niet. Via de stichting Nederlands Onderwijs in het Buitenland heb ik zaken in gang kunnen zetten. Op een gegeven moment had ik mijn eigen taleninstituutje gecreëerd en gaf ik les aan zowel volwassen als jongeren. Maar heel eerlijk: lesgeven aan volwassenen vind ik niet interessant”, zegt Jackeline met een lach.
De gemeenschap in Frankfurt had veel raakvlakken met die van het Luzac, in de zin van het maatwerk bieden en het persoonsgericht lesgeven. De reden om destijds weg te gaan bij het Heerbeeckcollege had daar ook zeker mee te maken. In de tijd dat ze er begon had de Bestse scholengemeenschap nog zo’n elfhonderd leerlingen. Tegenwoordig zit dat aantal al boven de 2.100, een bijna verdubbeling dus. Als je dat vergelijkt met het aantal van 150 leerlingen dat les volgt bij het Eindhovense Luzac, dan is dat een wereld van verschil.
Maatwerk
Jackeline: „Eigenlijk zou alle onderwijs in Nederland Luzac-onderwijs moeten zijn, met als uitgangspunt persoonlijke begeleiding, dus meer aandacht per leerling. De meeste scholen in de omgeving van Eindhoven werken op dezelfde manier, ook al vinden ze zelf dat ze zich onderscheiden. Het zijn goede scholen, maar de grote schaal past niet elk kind. Vroeger kon je ook kiezen voor
een kleine school, maar die zijn uiteindelijk allemaal opgegaan in een groter geheel met ‘waterhoofd-directies’.
Wij kijken naar het individu en bieden maatwerk waardoor zij hun talenten veel beter kunnen ontwikkelen
Leerlingen krijgen vaak door de grootte van de groepen niet meer de aandacht die ze verdienen en gaan op in de massa. Wij kijken naar het individu en bieden maatwerk waardoor zij hun talenten
veel beter kunnen ontwikkelen, zoals een sport waarin ze uitblinken. Sommige kinderen hebben wel de ambitie en het talent, maar worden niet echt gezien. Wij zoomen daar juist wél op in.”
Jackeline kan zich opwinden over de manco’s in het huidige onderwijssysteem. Haar rechtvaardigheidsgevoel en onderwijshart spreken. „Er wordt te snel met de vinger gewezen naar een kind dat iets niet kan. Je wordt in het Nederlandse onderwijsstelsel nou eenmaal afgerekend op je slechtste vak. Dat is niet de juiste insteek. Zo van: je hebt een vijf en dat blijft een vijf. Zoiets zegt meer over een docent dan over een leerling met ambitie. Wie ben jij om te zeggen dat iets niet kan? Elke leerling zou de persoonlijke aandacht moeten krijgen die het nodig heeft. Kijken naar waar iemand goed in is, dat verder ontwikkelen en een ander pad bewandelen als dat nodig is. Met tijd, tips en tricks kom je vaak al verder. Ik kan tal van voorbeelden noemen waarbij extra aandacht een leerling enorm heeft geholpen en die uiteindelijk wél verder is gekomen.”
Ze noemt een voorbeeld: „Ik had eens een gesprek met een vader wiens zoon in groep 7 van een basisschool zat. Die had te horen gekregen dat zijn Engels het niet ging worden. De basisschool had
bepaald dat het niet beter zou worden en dat hij niet naar het vmbo kon, aangezien hij dan minimaal een vijf moest halen. Hij kwam bij ons terecht en we hebben hem toen intensief begeleid, waardoor hij tóch boven die vijf uitkwam en zijn sterke kanten nog beter uit de verf zijn gekomen. Uiteindelijk volgt hij nu twee masters aan de Technische Universiteit!”
Ouders willen hun kind gelukkig zien en dat houdt niet per se het hoogste niveau in
Als rector kan Jackeline nu meer bereiken dan ze anders als docent had gekund. „Ik ben nu ook meer vrijgevochten, zo van: laat maar zien dat je het wel kunt. Soms zie ik tussen de ogen van een kind ook al wat het aankan. Wat wordt het plan en is diegene bereid daaraan te werken? En als plan A niet werkt dan schakelen we over op plan B of wellicht C. En het is natuurlijk geweldig voor ouders als ze hun kind zien groeien. Ouders willen immers niks liever dan hun kind gelukkig zien en dat houdt niet per se het hoogste niveau in, zoals vaak wordt gedacht.”
Het vooroordeel dat alleen kinderen van heel rijke ouders naar het Luzac kunnen als particuliere instelling klopt maar voor een deel. Naast een vol leerjaar, biedt de school ook deelcertificaten en examentrainingen. Jackeline: „Er zijn net zo goed hardwerkende ouders die er alles voor over hebben om hun kind op zijn eigen niveau te laten slagen en daarvoor bewust kiezen om andere dingen te laten, zoals een verre vakantie. Ik vind het eigenlijk schandalig dat er soms zo raar naar een ouder wordt gekeken als die zelf zijn nek uitsteekt. Het is jammer dat naar ons wordt gewezen, terwijl wij juist een gat vullen dat er éigenlijk niet hoort te zijn!”
Groepen 7 en 8
Jackeline begon bij het Luzac in de tijd dat daar de brugklas werd ingevoerd. De afgelopen jaren heeft de instelling zich steeds verder ontwikkeld. Inmiddels werkt Jackeline er al bijna achttien jaar en had ze nooit gedacht dat ze zo lang zou blijven. Na 42 jaar gaat het Luzac in augustus 2025 van start met de groepen 7 en 8, de laatste groepen van het basisonderwijs die voorafgaan aan de brugklas. Waarom het zo’n lange tijd heeft geduurd voordat hiermee werd begonnen?
„We wilden ons volledig richten op het voortgezet onderwijs en de focus leggen op kwaliteit daarin. Onze expertise lag al die jaren vooral daar en dat blijft ook zo. Alleen zijn we nu klaar voor een volgende stip aan de horizon. In de omgeving is er veel vraag naar goede begeleiding richting middelbare school.
We krijgen onder meer verzoeken van leerlingen met een anderstalige achtergrond die graag naar het Nederlandstalig onderwijs willen. Zie het als een middenschool: de opstap naar het voortgezet onderwijs. Nu kunnen we kinderen dus nog eerder en beter voorbereiden. Daar gaan we komend schooljaar helemaal voor!”
Luzac Eindhoven
Frederiklaan 60A, Eindhoven
040 – 293 05 60
eindhoven@luzac.nl
www.luzac.nl
