In het voorjaar vond een reünie plaats van mijn oude basisschool in het Brabantse Budel-Dorplein. Geen dubbele P want het dorp is ooit gesticht door een Waalse familie, die de toenmalige Zinkfabriek hier neerzette en hun achternaam is Dor… (www.dorpleinuniek.nl/historie-budel-dorlein/)
De ontmoeting na lange tijd met klasgenoten die net als ik al een leven achter de rug hebben, is intens. Het cliché, dat alles wegvalt zo gauw men de draad weer oppakt waar men ooit gebleven is, klopt gewoon. Zo bijzonder deze ontmoeting waarbij tijd niet van belang is, slechts de ontmoeting gehuld in nieuwsgierigheid, belangstelling en warmte. Herinneringen worden opgehaald en nieuwe gemaakt. Afspraken ingepland om elkaar te blijven ontmoeten. De leiding van de dag brengt een interessant verhaal over de ‘Cantine’ en het oorlogsverleden van Dorplein. Mijn vader werd genoemd in zijn rol als verzetsman. Dienende in het Geheime Leger (Witte Brigade) en over zijn ‘onderduiken’ onder andere bij de nonnen tijdens razzia’s in die ‘Cantine’.
Spannende maar ook trieste verhalen waar we woordeloos van worden. Een wandeling door een gedeelte van Dorplein waarin de geschiedenis van het dorp door een gids aan ons wordt verteld, brengt ons op gedenkwaardige plaatsen. Flitsen van herkenning en verhalen komen tot leven. De uitbundige natuur brengt mij terug in de tijd. Het liefst zat ik tijdens een regenbui onder een kastanjeboom te genieten van de capriolen van een Vlaamse Gaai die er zijn domicilie had. Ondertussen luisterend, naar het tikken van de regen op de bladeren. Urenlang kon ik turen in het water van de sloot naast ons huis, waarbij het zien van schrijvertjes, kikkers en salamanders mijn dag goed maakte. Hutten bouwen, boompje klimmen, slootje springen, gedachten hierover komen op in mijn hoofd.
Helaas verglijdt de tijd, is eeuwig in beweging. Niets is blijvend, alles is onderdeel van een voortdurend zich verleggende stroom, meanderend door de eeuwen en tijdperken. Mensen veranderen, maar ook de tijd zelf wijzigt geruisloos. De manier waarop we naar hem kijken. Hoe we hem nu weer eens verliezen door te proberen hem te beheersen, dan weer te verslaan door hem te vergeten.
De mens is klein en zwak, ten prooi aan vele gevaren die op zijn pad komen, van hemzelf en van anderen en hij kan zichzelf niet redden. Hij heeft iets verheveners nodig om het te redden. Juist het vermogen van de mens om zichzelf tegen het licht te houden, stelt hem in staat aan zogenaamde wetmatigheden en doemscenario’s te ontsnappen. Friedrich Nietzsche schreef ooit: ‘In hun streven zichzelf niét te leren kennen, tonen gewone mensen grote vindingrijkheid en meer slimheid dan de meeste scherpzinnige denkers in hun tegenovergestelde streven: Zichzelf te leren kennen’.
Mijn stelregel is, blijf dicht bij jezelf en maak de juiste keuzes, dan heb je een rijk leven.
