Ons mam
Een goede vriend stuurde me een filmpje van de nieuwjaartoespraak van burgemeester Dijsselbloem bij de afsluiting van The New Horizon 2024. Deze avond was georganiseerd door de Brainportregio, waar onze burgervader aan het einde van zijn betoog een lied van de Eindhovense band Bots inzette dat me terugbracht naar mijn jonge jeugdjaren. Naar een tijd waarin ik eindeloos mag buitenspelen, en hutten bouwen hoog in de bomen en op de grond tussen de bosjes. Ons eigen stuk Eindhoven maken. Wanneer ergens in de struiken weer een krakkemikkige constructie af is en we onder een muf oud tentdoek onze intrek willen nemen, worden we steevast weggejaagd door een bemoeizuchtige bewoner of overijverige veldwachter. Ja, een veldwachter, want onze stad is het grootste dorp van Nederland, nondedju. „Wat zal je moeder hiervan zeggen? Dat je zomaar een plantsoen omwoelt en er een zootje van maakt?”
Dat zal ik u vertellen: „Ach, laat die mennekes toch. Ze zijn lekker buiten en doen geen vlieg kwaad. Beter iets maken dan kapotmaken.” Dat was ons mam. Ze liet je begaan, zelf uitzoeken wat wel én wat niet kon.
Terwijl mijn moeder de veldwachter toespreekt, hoor ik op de achtergrond nog steeds die krakende klanken op de radio van ‘Zeven dagen lang’ van Bots. Het is een loflied met een ontiegelijk mooie essentie. De balans in de tekst wordt gevormd door de woorden drinken, werken en vechten. Het zet aan tot een prestatie vanuit beleving en dat is iets wat mij heel mijn leven al aanspreekt.
Dat is voor mij de natuur van deze stad en waarom ik er zo van hou. Elke straat, ieder gebouw, iedere steen fluistert precies hetzelfde tegen me: Wanneer je iets van je leven wil maken dan moet je aan de slag. Samen aan de slag, vechten voor je belang en genieten van elkaar terwijl je ermee bezig bent.
Het is geen toeval dat er in deze regio zoveel initiatief en creativiteit is. In deze omgeving zit ondernemen, samenwerken en succes in het grondwater. Terug naar het lied en naar de nieuwjaarspeech van onze burgemeester. Hij legt de nadruk op ‘dan zullen we werken, zeven dagen lang, dan zullen we werken voor elkaar’. Vervolgens kondigt hij aan dat dit stuk vanaf nu ons clublied wordt. Ik hoor geen drinken en geen vechten. Zeven dagen werken zonder drinken en vechten… Pfff, ik weet het niet.
Denk niet dat ons mam daar blij mee zou zijn, want ze was een levensgenieter. Als ze nog leefde en aanwezig was bij de nieuwjaarsbijeenkomst was ze waarschijnlijk opgestaan en hem in de rede gevallen. Van alleen werken worden we niet gelukkig. De rest vormt de balans.
