Afscheid
Tijdens één van mijn laatste pianolessen verraste Erik Otterdijk, mijn pianodocent, mij met de vraag: „Jij wilde toch nog een keer optreden? Nou, wat zeg je van jouw eigen afscheid?”. Ik was met stomheid geslagen en verslikte me bijna in mijn woorden. Wat zou ik dan moeten spelen? De tijd om te oefenen was toch veel te kort? Enne, ik ben toch veel te emotioneel om tijdens mijn afscheid het door Erik voorgestelde nummer ‘Once upon a poolside’ van The National te spelen? Toch kon ik deze uitdaging niet weerstaan. Wel onder de voorwaarde dat wij het nummer samen zouden spelen op de piano.
Na afloop van mijn laatste pianoles bij CKE liepen Erik en ik samen naar beneden. Het atelier waar het afscheid was georganiseerd, stond al vol met mensen. Opgelucht kroop ik achter de piano. Dankbaar dat ik op dat moment niets hoefde te zeggen. Dat ik hier en daar vergat, waar ik ook al weer was in het lied, deerde mij niet. De kop was eraf. De weken die hieraan vooraf waren gegaan, waren voor mij heel emotioneel geweest. Maar dat gevoel was nu weg. Ik voelde een rust over mij heen komen.
Herhaaldelijk werd mij gevraagd wat ik ging doen, nu mijn opdracht bij CKE was afgerond. En eerlijk gezegd, ik had nog geen idee. Wel een richting. Pas als een deur sluit, gaat een andere deur open. Jeetje, wat een cliché, maar o zo waar. En om een deur te sluiten, moet je eerst echt afscheid nemen. Nu weet ik dat als geen ander. Immers, de afgelopen jaren ben ik mij steeds meer gaan verdiepen in systeem dynamieken in organisaties.
Afscheid nemen is belangrijk voor de organisatie die achterblijft én voor diegene die vertrekt. Voor een organisatie is het belangrijk dat de plek weer vrijkomt, zodat de opvolger deze plek volledig kan innemen. Voor degene die vertrekt, is het van belang om datgene wat van de organisatie is achter te laten en wat van jezelf is mee te nemen. Dat wat van jou is, kan vanalles zijn. Jouw hart, jouw energie, jouw creativiteit of wellicht iets heel anders. Dat wat van jou is, heb je nodig. In jouw nieuwe baan of opdracht. In jouw leven.
De dagen na mijn afscheid heb ik één voor één mijn cadeautjes uitgepakt. De warme woorden op de kaartjes deden mij goed. Tranen schoten soms in mijn ogen. Tranen van dankbaarheid voor al het moois dat ik heb kunnen betekenen. Maar ook tranen voor wat het mij heeft gekost. Had ik alles wat van de organisatie was, wel achtergelaten? Had ik alles wat van mij is, wel meegenomen? Een grote mand met flessenpost staat nog steeds in de gang op mij te wachten. In elk flesje zit een woord van dank, van afscheid van de vele aanwezigen tijdens mijn afscheid. Terwijl ik de laatste zin van deze column aan mijn laptop toevertrouw, loop ik naar de gang en pak ik het eerste flesje uit de mand.
