Kansen zien en grijpen
Ik ga altijd voor kansen. Daarom omarm ik ook de uitnodiging van FRITS om een column te schrijven in dit mooie blad. Leuk, maar ook spannend. Leuk om mijn ervaringen en gedachten te delen. Spannend omdat de Nederlandse schrijftaal voor mij lastig blijft. Alles wat ik hier schrijf, komt voort uit mijn eigen ontwikkeling en levenservaring Ik kwam in de jaren zeventig vanuit Turkije naar Nederland. Ik was acht jaar. Mijn vader was gastarbeider en had werk gevonden bij DAF.
Wij kwamen als gezin over en gingen wonen in Eindhoven. We woonden in een gezellige straat. Het voelde voor ons als thuiskomen. De mensen voelden zich hier verantwoordelijk voor elkaar. Dat welkome en veilige gevoel legde een sterke basis onder onze nesteling in het nog onbekende land. Welkom en veilig voelen, daar wil ik even bij stilstaan. We zijn nu vijftig jaar verder dan toen ik hier kwam. Het thema arbeidsmigranten, asielmigranten en vluchtelingen is actueler dan ooit. Het heeft zelfs invloed gehad op de val van het kabinet Rutte, de resultaten van de Tweede-Kamerverkiezingen en het nu te vormen kabinet. Hoe welkom zijn mensen met een migratieachtergrond nu, anno 2024, in ons land,? Ervaren zij dezelfde warmte en veiligheid als wij in de jaren zeventig? Wat is er veranderd en waarom? Nederland is niet meer het Nederland van toen en de migranten van nu zijn anderen dan de gastarbeiders van toen.
Op verzoek van mijn vader verliet ik op mijn dertiende de schoolbanken. Ik ging werken om bij te dragen aan het gezinsinkomen en samen sparen voor de toekomst. Mijn eerste baan was productiemedewerker in een wasserij. De jaren dat ik daar werkte, hebben mij gevormd: ik leerde hard werken, discipline, op tijd komen en doorzetten. Tegenwoordig valt dat onder ‘essentiële werknemersvaardigheden’. Die tijd heeft mij gevormd. Werken en je blijven ontwikkelen, werken en zelfstandig zijn, dat was de basis onder de opvoeding van mijn ouders. Ook mijn vier dochters hebben altijd bijbaantjes gehad naast hun studie. Op jonge leeftijd deelden ze in de verantwoordelijkheid voor inkomen en uitgaven.
Ze zijn prima terecht gekomen: vier prachtige, volwassen en economisch zelfstandige vrouwen. Vrouwen waar ik trots op ben. En ik? Ik heb nu mijn eigen re-integratiebedrijf en begeleid mensen met een migratieachtergrond naar passend werk. Voor mij is en blijft Eindhoven de stad van de vele kansen. Maar die kansen moet je wel grijpen. Dat vraagt om de juiste mentaliteit. Velen die het niet helemaal goed gaat, missen een kritische kijk op zichzelf. Neem je verantwoordelijkheid en ga aan de slag. Ik ben er trots op dat ik anderen kan laten delen in wat ik op mijn levenspad heb geleerd. Een levenspad waarin werken centraal staat. Werken en eigen verantwoordelijkheid. Niet alleen, maar samen. En daarom sluit ik hier, net als burgemeester Dijsselbloem in zijn nieuwjaarspeech, af met een citaat uit ‘Zeven dagen lang’ van Bots: ‘Dan is er werk voor iedereen, dus werken we samen, zeven dagen lang, ja werken we samen, niet alleen’. Laten we samen nog eens napraten over de kansen die er zijn, maar je moet ze natuurlijk wel eerst zien.
