Webex, FaceTime, Zoom, Skype, Meet en Teams.
Inmiddels hebben we ze onder de knie. Geen kwaad woord meer over online-bijeenkomsten. Het is effectief, soms ook efficiënt, je hoeft er de deur niet voor uit. In je outfit kun je meestal volstaan met een casual aanpak. Zo bezien bezorgt de corona-ellende ons ook onbedoeld digitale sprongen voorwaarts.
Overlegvergaderingen vanachter je eigen bureau, thuis: mooi, toch?
In het begin nog wat onzeker over werking van de techniek, verliep de introductie overigens bij de meesten van ons vervolgens vlekkeloos. De onwennigheid maskeerde ik door soms misplaatste grapjes te maken over de rijke verscheidenheid aan achtergronden bij mensen thuis: in werkkamers, zolderkamertjes of aan de keukentafel. Niet kies welbeschouwd. Bijna gluren…. Wel leuk om mee te kijken in iemands rommelige boekenkast, of te zien dat de keuken er vrolijk niet opgeruimd uitziet.
Tot zover de plus vanuit een comfortabele bureaustoel met fraaie desktop en daarachter uitzicht op vaak blauwe luchten. Je zult maar les moeten geven op deze manier. Geestig natuurlijk zoals Frank Lammers dat deed in zijn Eindhovense lockdownfilm ‘ Groeten van Gerrie’. Maar op bijna dramatische wijze vertolkte hij het gemis aan het echte contact met leerlingen. Nikste contact, geen écht weerwoord en al helemaal geen groepsproces.
‘School doen’ kan uitsluitend bestaan bij de gratie van de ontmoeting. De school is immers de énige echt gelegitimeerde hangplek. Jongeren en adolescenten komen er voor elkaar. Goede docenten maken daarvan slim gebruik. Online maakte daaraan abrupt een einde.
‘Online’: het lijkt me a hell of a job. Buitengewoon zwaar en in elk geval zet het een hoop leerlingen en studenten op leerachterstand. Om nog maar te zwijgen over de grotere ongelijkheid in kansen die tussen leerlingen aan het ontstaan is. ICT inzetten als ondersteuning van leerprocessen, zo was het bedacht. Niet als vervanging, kom nou!
Als zelfbenoemde voorlees-specialist voor het scherm weet ik er inmiddels alles van.
Vanaf de start van de intelligente lockdown tot diep in de lente: exact om klokke zeven ‘s-avonds startte mijn voorlees-halfuur. Zeer jonge nazaten concentreerden zich rond hun schermpjes om alweer te luisteren naar een verhaal van Annie M.G.Schmidt, J.K.Rowling of gewoon ‘Het Grote Oma- en Opaboek’. Niet minder maar vooral ook niet meer dan uitsluitend ter ondersteuning van ongetwijfeld ingewikkelde opvoedkundige processen anno 2020.
Genieten was het, dat dan weer wel.
