Uit de piano stijgen nauwelijks nog klanken op: afvalmuziek lijkt te resteren. Het klinkt verdrietig. De stationshal van Eindhoven stroomde tot afgelopen zondag vrijwel dagelijks vol met fijne geluidjes, tevoorschijn getoverd uit een prachtige witte piano. Op verzoek van velen geplaatst in 2019. Voorlopig zullen er nauwelijks nog klanken klinken. Door en voor passanten. Het uitnodigende opschrift Play me is nagenoeg vertrapt. Zacht, mooi, melodieus, respectvol en gezellig. En kwetsbaar.
Vernield als gevolg van bruut en zinloos geweld door enkelen. “…Alles van waarde is weerloos…’ . Deze woorden van Lucebert kregen wel een hele wrange en zure betekenis. De Eindhovense stationshal als toonbeeld van barbarij. En dat allemaal in deze enkele jaren geleden zo vol trots heropende prachtige en stemmige hal. Visitekaartje, plaats van welkom in de stad. Voor iedereen.
Misschien staat deze kleine ramp in de stationshal afgelopen zondag wel symbool voor de deprimerende ellende waarin we tijdens de coronacrisis óók terecht zijn gekomen. Vernield door hooligans en huurlingen, wie of wat dat ook mochten zijn. Blijkbaar in opstand.
Tegenover het station ligt het genoeglijke cafe d’n Hertog. Pleisterplaats voor velen. Alles voor de voordeur is er gesloopt. Bloembakken in de fik, parasols in de vernieling. Plunderingen om de hoek, auto in de brand. Waanzin dat Eindhovense tolerantie en gastvrijheid werd misbruikt voor een mix van geweld, radicalisering en haat.
Een oorlogsgebied leek het 18 Septemberplein. Juist op deze plek waar jaarlijks ook de bevrijding van de stad wordt gevierd, werd met alle mogelijke middelen de vrijheid te grabbel gegooid. Bedroevend en verdrietig. In het bijzonder omdat de tolerantie en de vreedzame entourage waarbinnen in Eindhoven kan en mag worden gedemonstreerd, nu al enkele malen de afgelopen jaren volledig werd vertrapt. Ook letterlijk.
De burgemeester verwees ongelukkigerwijs naar een mogelijke ‘burgeroorlog’. Het zij hem voor één keer vergeven. Zó geschrokken en overdonderd waren we. Inmiddels boden burgers aan om te helpen bij het opruimen van de troep, doneeracties zijn zeer succesvol. Getroffen middenstanders zullen worden ondersteund. Vanuit de gemeenteraad is er diepe afschuw uitgesproken. Hulde aan de ‘driehoek’, de politie en de pers. Zij waren alert en hebben de stad behoed voor verdere ontwrichting.
Vrijheid van meningsuiting en demonstratierecht vormen belangrijke pijlers binnen de rechtsstaat. De misdadige en criminele wijze waarop daarvan op 24 januari jl. in het centrum van Eindhoven gebruik werd gemaakt is volstrekt ontoelaatbaar. De gemeenteraad zal ongetwijfeld debatteren over het demonstratiebeleid. Hopelijk resulteert dat in aanscherping van de regels. Opdat het demonstratieklimaat blijft aansluiten bij de welkomstgroet op de ‘poorten’ van Eindhoven:
’…Goed dat je er bent…’ !
Heel mooi beschreven.
Inderdaad mooi verwoord.
We hebben recht om te demonstreren, niet om te provoceren!!
Merkwaardige mix
Het probleem is dat het gedoe rond de avondklok een merkwaardige mix is van demonstrerenden, protesterenden en relschoppers gericht tegen ‘de politiek’ met uiteenlopende ideeën.
In een zeker opzicht is alle gedrag politiek, maar… niet al het gedrag is politiek geëngageerd.
Er bevindt zich tussen de demonstranten en protesteerders een populatie die latent ontevreden is, vol wrok zit en politieke besluiten en maatregelen gebruikt om hun ageren en exploderen te kunnen legitimeren. Deze (latent) agressieve groep kan qua onderwerpen en overtuiging zeer divers zijn, maar vindt elkaar in het ergens tegen zijn én de mogelijkheid om te kunnen rellen. Denk maar aan hooligans die de boel vernielen en de onlusten tijdens de jaarwisseling. Alleen dan zeggen we: Het viel allemaal wel mee. Kortom, rellen en onlusten zijn zo Nederlands als wat en eveneens van alle tijden.
Het hedendaagse ‘protest’ was ook zichtbaar tijdens de krakersrellen in de jaren 80 van de vorige eeuw. De aanvang van zo’n protestbeweging kende een politiek doel, maar een handhavingsingreep van de overheid ontlaadde zich via een op rellen gerichte groep in een soort gemeenschappelijke destructieve catharsis gericht tegen handhavers. En natuurlijk is er ook een populatie die zich verveelt of vanuit politieke overwegingen aanwezig was maar zich op dát moment zich in deze ontladende catharsis mee laat ‘opwinden’ en ‘ontladen’. Vaak met enorme spijt achteraf. Ze lieten zich meeslepen in het moment.
Wat het rond pandemie-onlusten complex maakt is de merkwaardige mix tussen virusontkenners enerzijds en anderzijds doodsangstigen én degenen die medicamenten als wondermiddel zien enerzijds, tegenover het idee dat er gifmengers actief zijn.
Binnen deze merkwaardige groep circuleert een hausse aan opvattingen, meningen en complottheorieën die hun weg vinden via (social)-media. Maar het zijn opvattingen die daar ook ontstaan, omdat er trollenfabrieken actief zijn die alternatieve theorieën uitzetten en verdeeldheid zaaien. Dat gebeurt zeer geraffineerd.
Bijgevolg ontstaat er een ongekende turbulentie en flaming op maatschappelijk en politiek niveau die leidt tot het gebruik van termen als revolutionairen, burgeroorlog, vrijheidsstrijders, leger inzetten. De terminologie draagt bij aan de dynamiek.
En uiteindelijk is het de rechterlijke macht die de boel weer moet zien te dempen. Tja, en die kan je natuurlijk ook zien als een verlengstuk van de heersende onderdrukkers.
Comments are closed.