De bewegingsvrijheid van 17,3 miljoen Nederlanders is volledig ondergeschikt gemaakt aan de beschikbaarheid van 2.400 ic-bedden in de Nederlandse ziekenhuizen. Denk daar even over na. Laat die zin op je inwerken. De capaciteit van de intensive care is momenteel het scharnierpunt van onze samenleving. Normaliter zijn er 1.150 ic-bedden beschikbaar, vanwege het coronavirus (SARS-CoV-2 of COVID-19) is er opgeschaald naar 2.400.
Op moment van dit schrijven is in Nederland sprake van 20.549 besmettingen en 2.248 dodelijke slachtoffers. Dat zijn extra overlijdens en volgens het CBS moeten we er daar zeker nog zo’n 600 bijtellen die niet officieel als coronadoden zijn geregistreerd. Het blijkt uit de sterftecijfers. Per jaar overlijden in Nederland ruim 150.000 mensen, per week 2.900. Bij de laatste grote griepepidemie (2017-2018) in het land stierven 9.444 mensen meer dan normaal. Niemand over gehoord.
Van de corona-slachtoffers die op de ic terechtkomen overlijdt 50 tot 60 procent. Dat is ongekend. En dat maakt corona ook zo bedreigend. Kom je op de ic terecht dan is je kans op overleving fifty-fifty. Je kunt 14 dagen besmet zijn voordat je de symptomen krijgt. Nadat je die krijgt, bestaat de kans dat na 10 dagen de situatie ernstig verslechtert en je letterlijk in ademnood komt, corona is een longziekte. Dan kom je op de ic terecht.
Zou de overheid geen maatregelen treffen dan telt het land volgens de deskundigen al gauw 50.000 tot 100.000 doden extra. Om over ziekenhuisopnamen maar te zwijgen. Dat kan de gezondheidszorg onmogelijk aan. De ic’s liggen nu vol, maar niet overvol. Probleem is dat coronapatiënten er lang verblijven, drie tot vier weken. Zij worden in diepe slaap gehouden. Normaal ligt iemand uiterlijk drie, vier dagen op een ic. En overlijdt er nauwelijks een patiënt.
Vanwege de lange duur van verpleging zullen de ic’s nog maanden vol liggen, is de verwachting. De bezetting trekt een zware wissel op het verplegend personeel, dat overigens niet klaagt, want hiertoe zijn zij op aard. Het komt nu op hen aan. En dat bewustzijn is in ruime mate aanwezig. Zij zijn gewend mensen er doorheen te slepen, daarvoor doen zij elke dag opnieuw hun stinkende best, maar zij werken op een intensive care en niet op een intensive cure.
Dat laatste heb ik niet zelf bedacht, maar opgetekend uit de mond van een van de anesthesioloog-intensivisten op de ‘vuile’ ic in het Catharina Ziekenhuis. Het geeft tevens de frustrerende onmacht aan. Niemand heeft het antwoord op corona. Denk daar ook even goed over na. Onze bewegingsvrijheid zal voorlopig nog ondergeschikt zijn aan de capaciteit van de gezondheidszorg én de wetenschap. En dat is onze bijdrage aan de zorg.
Hans Matheeuwsen
Hoofdredacteur FRITS Magazine
