Torenallee klinkt weliswaar grootsteeds, maar uiteindelijk eindigt deze prachtige Strijpse laan, omzoomd met een dubbele rij vergaffelde platanen, min of meer in het niets onder het Bultje.
De Zwaanstraat is omgetoverd tot een sfeervolle veilige verkeersroute, die aansluit op de idyllische Oirschotsedijk. Maar de straat stuit aan de stadszijde op een eigenaardig, rauw kunstwerk ter hoogte van de Halvemaanstraat. Vervolgens lost ook deze route op in de wirwar rond het Bultje.
De ventweg annex sluiproute langs de Eindhovense rondweg, op deze hoogte Beukenlaan geheten, eindigt zigzaggend op ongeveer hetzelfde en volstrekt onoverzichtelijke punt, jawel: nabij het Bultje. Een tiental aan- en afvoerstraten strijden er om voorrang en aandacht. Fietsers, voetgangers en gemotoriseerd verkeer zoeken een veilige oversteek of heenkomen. Onder het Bultje is de situatie chaotisch. Het zicht op wat er aan routes voor automobielen en voetgangers beschikbaar is, wordt bepaald door de enige min of meer duidelijke aanwijzingen: het betonrood van sommige fietspaden. Alhoewel ook deze stroken vervolgens in het niets en het oneindige verdwijnen zodat je er als fietser ook niet echt structuur en veiligheid aan kunt ontlenen.
Wie heeft dit bedacht? Welke weg- en waterbouwkundig ingenieur heeft hier, onder deze ongetwijfeld als tijdelijk bedoelde oplossing, zijn handtekening durven zetten? Zijn er stadsplanologen die in diepe gedachten verzonken, ooit een ontwerpvisie hebben neergelegd? Is er een verkeerswethouder die aan deze ontwikkeling zijn fiat gaf?
De aanleg van het Strijps Bultje in de ‘60-er jaren van de vorige eeuw werd beschouwd als een mijlpaal in de verstedelijking van Eindhoven. Een belangrijk element in de rondweg. Het bleek nodig en dus werd er, indachtig het belang van de kumpenie, zomaar een viaduct in de planning getekend én aangelegd. Bij de opening werd er trots gesproken over een ‘geavanceerde verkeersoplossing’. Strijp-R, Strijp-S en Strijp-T bleven immers per goederenspoor keurig verbonden.
Philips is er vertrokken, het Bultje ‘ligt’ er als vanouds. En dat kan niet langer. Het viaduct móet verlengd worden. Van het Bultje naar een Boog. In één klap verlost van de wirwar. Het nieuwe Strijp tot grote bloei laten komen is één, fatsoenlijke verbindingen voor het plaatselijk verkeer dat daardoor is ontstaan, is één met een sterretje.
Er is vast wel een stadsplanoloog te vinden die dit ingenieuze idee wil neerleggen in een ontwerpvisie. Allicht eenvoudiger dan de rommelige toestand die ‘ontworpen’ is ónder het Bultje. En tot dan toe maar blijven hopen dat het er min of meer veilig blijft onder dat inmiddels hopeloos verouderde Strijpse Bultje.
