Sint Jan heeft zichzelf in dit dorp nooit verschuild, maar de naar hem vernoemde bossen bloemen hangen er op veel plekken wel nog ieder jaar aan vele huizen. Folklore met een lange traditie.
De Doper is ongeveer de enige heilige die twee kerkelijke feestdagen toebedeeld heeft gekregen: bij gelegenheid van zijn geboorte op 24 juni, en naar aanleiding van zijn onthoofding op 29 augustus. Aangezien er tijdens midwinter al een wendefeest was, het befaamde Kerstmis, moeten de kerkelijke kalendermakers hebben gedacht: dán ook maar een verjaardagsfeestje tijdens midzomer. In december een geboorte vieren, waarom dan ook niet in juni? Veel heiliger kan het niet. Veel gewoner ook niet. Want naar deze Johannes werd het zeer alledaagse Sint-Janskruid vernoemt. Het groeit overal en altijd, al was het onkruid. Het is een vetplantje. In Oerle weten ze daar alles van.
En zoals het gezegde luidt: ‘…stop wat zaad (van het Sint-Janskruid) in de linkerschoen van je man, en genegenheid zal je uitbundig ten deel vallen….’. In deze voormalige heerlijkheid wordt dat nog altijd in praktijk gebracht. Althans zo lijkt het. Zoals elk jaar lokte de trom van het gilde Sint-Jan Baptist de Oerlenaren ook vorige week weer naar de kerk. Zelfgemaakte Sint-Janstrossen werden er gezegend. En daar zit, behalve bloemenpracht van onder meer notenbladeren, korenbloemen en margrieten, vooral ook Sint-Janskruid in. De vendelgroet werd gebracht. De pastoor van Kerkoerle deed er zijn heilzame werk.
Soortgelijke taferelen waren er ook in Leenderstrijp, Duizel en Soerendonk. De trossen worden er na zegening naast of boven de voordeur gehangen ter bescherming tegen blikseminslag, boze geesten en hekserij.
Rituelen rond de zonnewende zijn eeuwenoud. Ooit door de kerkelijke overheden bestreden als ongewenst bijgeloof, in ere hersteld toen klantenbinding een nuttig neveneffect bleek. En het Roomse verhaal was er al rap: Sint Jan op de vlucht kon niet opgespoord worden. Als bij godswonder hing er bij elk huis een tros bloemen bij de voordeur in plaats van uitsluitend bij het huis waar hij verbleef. Dat laatste dachten zijn achtervolgers.
De zonnewende is een meteorologisch verschijnsel. De zon bereikt, gezien vanaf de aarde, haar noordelijkste of meest zuidelijke positie. De oude Germanen verbonden er al een feestje aan. In dorpen als Oerle worden geboorte en zonnewende ook nu nog altijd samengesmolten tot een moment van folklore en devotie. Tijdens Kerst en met de Sint-Janstrossen.
