Eindhoven vierde op 18 september zijn bevrijding. En herdacht op hetzelfde moment alle mensen die hiervoor een offer brachten. Vele Eindhovenaren en geallieerde soldaten moesten de oorlog met de dood bekopen. Sindsdien worden de bevrijding herdacht en de bevrijders en alle gevallenen geëerd. Een mooie traditie, die al decennialang in stand wordt gehouden door honderden vrijwilligers die hier duizenden uren tijd, energie en werk in stoppen.
In de aanloop naar de tachtigjarige herdenking en viering was een nieuwe opzet bedacht onder de hoede van een nieuwe stichting: Freedom Vibes 040. De festiviteiten werden enerzijds gebundeld op het Stadhuisplein en anderzijds verspreid over zes stadsdelen. Dat gebeurde concreet door het bevrijdingsvuur, dat opnieuw door wielrenners was opgehaald in Bayeux, te splitsen en naar de wijken te brengen. In een poging om meer – jonge – Eindhovenaren te betrekken bij samen vieren en herdenken.
Een nobele gedachte maar de paradox van de avond was dat er in de stad (te) weinig was te merken van de speciale gelegenheid. Er was geen spoor van het volksfeest dat andere jubilea kenmerkte. Nou, eigenlijk was het gewoon ongezellig. Op het Stadhuisplein was het chaos met een programma dat een uur uitliep, mede als gevolg van een ingewikkelde logistiek waardoor deelnemers niet wisten waren ze moesten blijven. Letterlijk. Een overvliegende Spitfire, ronduit spectaculair, onderbrak de speech van de burgemeester net op het moment dat hij aandacht vroeg voor de aanwezige veteranen. Toen hij eindelijk het vuur bij het monument ontstak, was een groot deel van het publiek al naar huis.
Ondanks alle goede ideeën bleek het programma te ambitieus van opzet. Juist door de multimediale, muzikale, interactieve, theaterachtige soort festival-setting met veel betrokken partijen en mensen op diverse plekken in de stad is een retestrakke regie absoluut vereist. Daar ontbrak het aan. De invulling was ook onduidelijk, wie niet op één van de drie tribunes op het Stadhuisplein zat, ontging de helft van het spektakel. Daarmee werd de eerste aflevering van de nieuwe opzet een naar binnen gekeerd event voor de happy ‘few‘ waar het juist de bedoeling was om de stad meer en beter te betrekken bij de festiviteiten.
Jammer. Volgend jaar beter. En opener. Zodat Eindhoven ook echt kan meevieren. Het aardige van de ‘ouderwetse’ herdenking was toch de aanwezigheid van de betrokkenen in de hele binnenstad, inclusief dampende voertuigen uit de oorlog en trots marcherende harmonieën, en de nostalgische sfeer die dat opriep. Nu stonden andere belangstellenden dan de genodigden tegen de lelijke achterkant van tribunes op een afgesloten plein aan te kijken. Niks te eten en te drinken, geen gezelligheid. Dat hoeft ook niet altijd, maar nu was het wel heel sober allemaal. Voor de letterlijke buitenstaander althans.
Iedere opzet kost tijd en kent kinderziektes en er zijn zeker dingen verkeerd gegaan. Op het Dirigentplein in Tongelre verliep de herdenking echter in een gemoedelijke sfeer en vrij vlotjes. Foto’s van deze herdenking welke door mij zijn gemaakt zijn terug te vinden middels de volgende link: https://awldfotografie.pixieset.com/freedomvibes040-dirigentpleintongelre/
Op de locaties van alle 6 de Stadsdelen is een mooie herdenking en viering geweest, met een grote opkomst van buurtgenoten, verenigingen uit betreffende wijken en een geëngageerd programma! Daar was het zeer zeker wèl gezellig! Misschien ook gaan praten met de mensen die deze wijkfeesten georganiseerd hebben en zo de meerdere aspecten van deze avond belichten?
Jammer dat het zo ervaren is in het centrum. In Tongelre was het heel leuk, gemoedelijk. Alle leeftijden, waren aanwezig. Goede opkomst, goede programmering. De fantastische foto’s van de fotograaf hierboven hebben het vastgelegd!
Ik was in mijn eigen stadsdeel Gestel. Op een scherm was te zien wat er op het Stadhuisplein plaats vond. Ik had heel sterk het gevoel dat ik op de verkeerde plek was. Het had een bijzondere viering moeten worden, bijzonder jammer. Volgend jaar gewoon weer net als anders!